ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Συννεφιασμενη Κυριακή 27 Απριλίου 1941-θυμάται κανένας τον Κ. Κουκίδη;

Ηταν σαν σήμερα πριν από εβδομήντα χρόνια, όταν η Βέρμαχτ έμπαινε στην Αθήνα. 
Ηταν Κυριακή του Θωμά, η μέρα που ενέπνευσε και τη «Συννεφιασμένη Κυριακή», το μέγα τραγούδι του Τσιτσάνη.

Κυρίως όμως, ήταν η μέρα που ο εύζωνας φρουρός της Ακρόπολης, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης, δεν άντεξε την ντροπή της παράδοσης του Ιερού Βράχου στο Γερμανό αξιωματικό και, αντί να υποστείλει την ελληνική σημαία για να την παραδώσει όπως τον είχε διατάξει ο διοικητής της γερμανικής φρουράς, την υποστέλλει τραγουδώντας μόνος μπροστά τους Γερμανούς τον εθνικό ύμνο, τυλίγει με αυτή το σώμα του και αυτοκτονεί πέφτοντας στο κενό.

Σήμερα, ποιος θυμάται τον Κουκίδη; Κανείς φυσικά. Και γιατί να τον θυμόμαστε; Επειδή πήγε και αυτοκτόνησε για να μην παραδώσει την Ακρόπολη στο βάρβαρο κατακτητή; Αστεία πράγματα…

Ηταν ήρωας της παγκόσμιας επανάστασης; Δεν ήταν. Ή μήπως ήταν πολιτικός που πάλευε για τα… δίκαια του λαού και φιλούσε κι αγκάλιαζε όποιον έβρισκε μπροστά του τάζοντας ψέμματα; Ούτε αυτό ήταν. Μήπως έβαλε χέρι σε κανένα δημόσιο ταμείο να γίνει «μάγκας»; Όχι. Φυσικά, δεν ήταν και περσόνα της τηλεόρασης. Δεν χόρευε, δεν μαγείρευε, δεν έκανε την καρικατούρα, τη γλάστρα ή τον κλόουν στο γυαλί, ούτε ρητόρευε από αυτό – δεν υπήρχε γυαλί άλλωστε… Μήπως ήταν κρατικοδίαιτος κομματικός συνδικαλιστής να… προασπίζεται τη δημόσια περιουσία με το πάθος που θα προασπιζόταν τη δική του ιδιωτική, προφανώς επειδή τις έχει μπερδέψει; Μπα, ούτε αυτό.

Ε, τέλος πάντων, τι ήταν αυτός ο Κουκίδης; Αφού δεν ήταν τίποτα απ’ όλα αυτά, που συγκροτούν το σκληρό πυρήνα του αξιακού συστήματός μας, ήταν ένα τίποτα. Πολύ καλά έκανε και πήγε και έπεσε από την Ακρόπολη, δικιά του δουλειά. Και πολύ καλά κάνουμε λοιπόν και εμείς και δεν θυμόμαστε. Τι να θυμηθούμε δηλαδή από έναν τέτοιο ήρωα; Τολμάμε να τον θυμηθούμε; Πρέπει να τον θάψουμε βαθειά στη λήθη. Όταν θα θυμόμαστε τι ήταν αυτός, θα θυμόμαστε αναγκαστικά τι είμαστε κι εμείς. Ασε λοιπόν καλύτερα…

Απλώς, δεν σκεφτήκαμε ποτέ ότι μπορεί να φτάσαμε εδώ που φτάσαμε ακριβώς επειδή μέσα μας δεν κατοικεί ο Κουκίδης, αλλά όλοι αυτοί οι γελοίοι τύποι, που, σα να μη μας έφταναν οι δικοί μας, έχουμε τώρα πάρει και «τηλενισχύσεις» από την Τουρκία… Αλλά αυτό είμαστε πια: αυτό που βλέπουμε καρφωμένοι μαζικά σαν ανώμαλοι μπροστά σ’ ένα άθλιο γυαλί… Κι έτσι, δυστυχώς, δεν βγαίνουν πέρα οι μεγάλες ώρες όπως αυτές που τώρα περνάμε.

…που έχει πάντα συννεφιά, χριστέ και παναγιά μου…

gmalouchos@tovima.gr
Έρευνα - Επιμέλεια άρθρου: Ηλίας Καϊσιμος

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Δήλωση του ΣΑΒΒΑ Ι. ΣΑΒΒΑ με αφορμή τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς

Mε αφορμή τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς ο επικεφαλής της ''ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ'' ΣΑΒΒΑΣ Ι. ΣΑΒΒΑΣ έκανε την παρακάτω δήλωση:

''Έχουν περάει 122 χρόνια απο την καθιέρωση της Πρωτομαγιάς ως ημέρα μνήμης των εργατών που ξεσηκώθηκαν και σκοτώθηκαν στο Σικάγο, για την καθιέρωση του 8ωρου. 

Θυμόμαστε με τιμή όσους θυσιάστηκαν για να κερδίσουν οι επόμενες γενιές το δικαίωμα του 8ωρου που κάποιοι, τότε το θεωρούσαν, ''παραχωρημένο δικαίωμα''.

Σήμερα όμως θέλω να πω δυό λόγια για τον Αλέκο Παναγούλη.

Τον αγωνιστή της δημοκρατίας, που πολύ φοβάμαι, πως από τα χρόνια που έχουν περάσει από την τραγική Πρωτομαγιά του 1976, έχει ξεχαστεί από τους πολλούς…

Πολλοί, ίσως από τους πολύ νεώτερους, να μην ξέρουν καν πως τον Αύγουστο του 1968, αυτός και οι σύντροφοί του, προσπάθησαν να δολοφονήσουν τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Να δολοφονήσουν τον τύραννο και να επανέλθει με το λιγότερο δυνατό κόστος η Δημοκρατία….

Δεν τα κατάφερε...

Συνελλήφθη, βασανίστηκε απάνθρωπα και καταδικάστηκε δις σε θάνατο.

Παρέμεινε στις φυλακές για πέντε χρόνια κάτω από απάνθρωπες συνθήκες κρατώντας μια αξιοπρεπή και αγωνιστική στάση, αυτή που του είχαν κληρονομήσει αν θέλετε, οι αγωνιστές μιας άλλης γενιάς.

O Παναγούλης ήταν πολύ μεγαλύτερος από τον καιρό του, πολύ μεγαλύτερος από τα δικά μας μέτρα και σταθμά, πολύ μεγαλύτερος από τις ανάγκες και προσδοκίες μιας γενιάς που πέρασε και πάει.
Φεύγοντας άφησε όμως πίσω του την λαχτάρα του για αγώνα, για ανθρώπινες κοινωνίες, ανθρώπινες αξίες, ανθρώπινες ευαισθησίες.

Στο σήμερα αυτές οι έννοιες έχουν ιδιαίτερο νόημα, γιατί ''οι πολιτισμένες δημοκρατικές κοινωνίες'' χτίζονται πάνω στον ''διάλογο με τους ενδιαφερόμενους κοινωνικούς φορείς...''

Και σύντομα φοβάμαι πως το οκτάωρο θα γίνει ακόμη ένα θέμα προς συζήτηση, (και ίσως ξαναγίνει ''παραχωρημένο δικαίωμα'' )προς όφελος ‘’της ανταγωνιστικότητας’’ της χώρας, ξεχνώντας κάποιοι πως τα κεκτημένα δικαιώματα όπως η Ελευθερία και το δικαίωμα στην εργασία, περισσότερο από δικαίωμα, είναι ΚΑΘΗΚΟΝ!''
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Συνολικές προβολές σελίδας