ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Το τελευταίο γεύμα των προδοτών...

Βρισκόμαστε στο έτος 1944. Ήδη το καλοκαίρι έχει έρθει και οι Γερμανοί έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι η παρουσία τους στην χώρα δεν κρατήσει πολύ. Οι σφαγές, οι εκτελέσεις και τα μπλόκα εντείνονται. Παράλληλα ο ΕΛΑΣ πολεμά αποφασιστικά για την ημέρα της απελευθέρωσης που κοντοζυγώνει.

Παράλληλα μεγάλη ανυπομονησία έχει απλωθεί στους συνεργάτες των Γερμανών στην Αθήνα και όλη την χώρα. Τι θα συμβεί τώρα που ο Κόκκινος Στρατός προελαύνει ακάθεκτος; Τι θα απογίνουν εκείνοι; Οι Γερμανοί φαίνονται καθησυχαστικοί. Υπόσχονται για όσους το επιθυμούν να τους πάρουν μαζί τους στην Γερμανία όταν επιστρέψουν. Οι Γερμανοί τελικά θα εγκαταλείψουν την Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, πριν όμως από αυτό διοργάνωσαν μια αποχαιρετιστήρια φιέστα...

Με κάθε επισημότητα, οι Γερμανοί αποστέλλουν προσκλήσεις σε όλον τον "καλό" κόσμο της Αθήνας και των προαστίων. Καλούν κάθε είδους συνεργάτες τους, ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες, δοσιλόγους και μαυραγορίτες. Η γιορτή λαμβάνει χώρα στο μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου. Σε αυτήν θα λάβουν μέρος πάνω από 100 καλεσμένοι και υψηλά ιστάμενοι της γερμανικής διοίκησης. 

Οι δοσίλογοι Γκόβερης, Κωστούλας, Φαρδούλης, Κούκας, Λιάσκας Χαμουρτζόγλου, Γιαννόπουλος, οι μαυραγορίτες Σταματόπουλος, Δενδρινός, Λιναρδάκης, Άρνης και Έξαρχος, ο Πέππας, προμηθευτής των Γερμανών ο Μιχαηλίδης γνωστός μαυραγορίτης λαδιού, ο Κωσταντόπουλος, ταγματάρχης των ταγμάτων ασφαλείας, ο Γεώργιος και η Αλεξάνδρα Λακιώτη καταδότες των Γερμανών, οι δοσίλογοι Χατζηδημητρίου και Σιάκος και ο Παπαβασιλείου στέλεχος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Ελλάδας και άλλοι πολλοί.

Η φιέστα θα ξεκινήσει με χορό, αργότερα ένα πλούσιο τραπέζι θα στρωθεί για να αποχαιρετισθούν οι συνδαιτυμόνες. Κρέας και φαγητά που σπάνιζαν ακόμα και από τα πιό εύπορα σπίτια και μπύρα άφθονη γερμανική μπύρα. Το γεύμα θα συνεχιστεί μέχρι τα ξημερώματα και τέλος θα έλθει το γκραν φινάλε. Με τις πρώτες αχτίδες του ηλίου οι Γερμανοί αποχωρούν χαιρετώντας ευγενικά τους καλεσμένους τους. Αμέσως μετά μια ομάδα Γερμανών στρατιωτών θα μπουν οπλισμένοι στο κτίριο και θα εκτελέσουν εν ψυχρώ τους καλεσμένους. Δεν θα επιβιώσει ούτε ένας.

Αυτό ήταν το μεφιστοφελικό τέλος πολλών από τους δοσίλογος της κατοχής που μας φέρνει στο νου το αρχαίο ρητό περί προδοσίας και προδοτών, "Την προδοσία αγάπησαν πολλοί, τον προδότη κανένας.."

Αναζήτηση - Επιμέλεια Άρθρου: Ηλίας Καϊσιμος

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Ψαροκώσταινα ή Ψωροκώσταινα

Ψαροκώσταινα ή Ψωροκώσταινα υπήρξε πραγματικό πρόσωπο της Ελληνικής Ιστορίας
Το παρατσούκλι της αποδίδει την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας.
Η ίδια, όμως, υπήρξε φτωχή και περήφανη Ελληνίδα
Ψωροκώσταινα: «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι».

Το όνομα «Ψωροκώσταινα» το χρησιμοποιούμε σήμερα, όταν θέλουμε να περιγράψουμε την ανέχεια και τη φτώχεια και ειδικότερα όταν θέλουμε να καταδείξουμε κάποιον ή κάτι ως τον «φτωχό συγγενή» ενός συνόλου, ή με άλλα λόγια τον «τελευταίο τροχό της αμάξης».
Στις μέρες μας, συνήθως χρησιμοποιούμε απαξιωτικά αυτή τη λέξη όταν πρόκειται να στηλιτευθεί μια κακομοιριά, υποχωρητικότητα, ανοργανωσιά, αδυναμία και φτώχια που κάποιοι θεωρούν ότι χαρακτηρίζει την Ελλάδα της νεότερης ιστορίας.

Όμως, η Ψαροκώσταινα ή Ψωροκώσταινα, ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο της νεοελληνικής ιστορίας και μάλιστα μια ηρωική και αξιέπαινη γυναίκα στα χρόνια της Επανάστασης του 1821 η οποία αφιέρωσε τη ζωή της στην υπηρεσία της πατρίδος.
Όταν το 1821 καταστράφηκε η πόλη των Κυδωνιών, της Μικράς Ασίας, μετά από την αποτυχημένη επαναστατική κίνηση που επιχειρήθηκε, ο πληθυσμός της σφάχτηκε και το σύνολό του εγκατέλειψε την όμορφη πόλη με ντόπια ή ψαριανά καράβια. Στην χαλασιά αυτή κατάφερε να σωθεί η Πανωραία Χατζηκώστα, μια όμορφη αρχόντισσα με μεγάλη περιουσία.
Κατά αγαθή συγκυρία ένας ναύτης τη βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασαν σ’ ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά.

Τόσο τον άντρα της, τον Κώστα Αϊβαλιώτη, που ήταν πάμπλουτος έμπορος, όσο και τα παιδιά της, τους έσφαξαν μπρος τα μάτια της οι Τούρκοι.
Στα Ψαρά λοιπόν, όπου βρέθηκε (γι’ αυτό ονομάστηκε Ψαροκώσταινα) πάμφτωχη και ολομόναχη, οι συντοπίτες της και κυρίως ο Βενιαμίν ο Λέσβιος (δάσκαλος της Ακαδημίας των Κυδωνιών) την βοήθησαν και την προστάτεψαν.
Η Πανωραία σύντομα άφησε τα Ψαρά και φθάνει στην τότε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, το Ναύπλιο. Εκεί την ακολούθησε κι εγκαταστάθηκε και ο Βενιαμίν ο Λέσβιος. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά, αφού ζούσε από τις υπηρεσίες τις οποίες προσέφερε στον δάσκαλο και φιλόσοφο Βενιαμίν Λέσβιο,* ο οποίος παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει.
Τον Αύγουστο του 1824 όμως, ο Βενιαμίν ο Λέσβιος πέθανε από τύφο. Από τότε για την Πανώρια άρχισε ένας δυσβάστακτος αγώνας επιβίωσης. Μόνη και άγνωστη, βγάζει το ψωμί της πότε κάνοντας την αχθοφόρο, πότε την πλύστρα και πότε χάρη στην ελεημοσύνη όσων την συμπονούσαν.
Την περίοδο εκείνη η Επανάσταση δοκιμαζόταν από την επέλαση του Ιμπραήμ, ο οποίος εκτός από τις άλλες καταστροφές άφηνε στο πέρασμά του και εκατοντάδες ορφανά που συγκεντρώνονταν στο Ναύπλιο. Παρά τα προβλήματά της, η Πανώρια ζήτησε και πήρε υπό την προστασία της παιδιά ορφανά.

Για να τα θρέψει περνούσε από σπίτι σε σπίτι και ζητιάνευε. Είχε παραμελήσει σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό της, που τα αλητάκια της παραλίας την πείραζαν και την φώναζαν Ψωροκώσταινα.
Το 1826 έγινε έρανος** στο Ναύπλιο για να βοηθήσουν το μαχόμενο Μεσολόγγι. Έτσι μια Κυριακή, στήθηκε στη κεντρική πλατεία ένα τραπέζι και οι υπεύθυνοι του εράνου ζητούσαν από τους καταστραμμένους, πεινασμένους και χαροκαμένους Έλληνες να βάλουν πάλι το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσουν τους μαχητές και τους αποκλεισμένους του Μεσολογγίου.

Αλλά λόγω της φτώχιας και της εξαθλίωσης κανείς δεν πλησίαζε το τραπέζι. Όλων τα σπίτια δύσκολα τα έφερναν πέρα. Τότε η φτωχότερη όλων, η χήρα Χατζηκώσταινα, η Πανωραία, έβγαλε το ασημένιο δαχτυλίδι που φορούσε στο δάχτυλό της και ένα γρόσι που είχε στην τσέπη της και τα ακούμπησε στο τραπέζι της ερανικής επιτροπής, λέγοντας «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι».

Ύστερα απ’ αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της» κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε.
Άρχισαν να αποθέτουν στο τραπέζι του εράνου λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η εξέλιξη της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή απαθανατίστηκε «επίσημα» πλέον, με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα».

Η πλύστρα Πανωραία όμως, δεν έδινε μόνο μαθήματα πατριωτισμού, αλλά και ανθρωπιάς, καθώς το ελάχιστο εισόδημά της το μοιραζόταν με ορφανά παιδιά αγωνιστών.
Όταν μάλιστα ο Καποδίστριας ίδρυσε ορφανοτροφείο, προσφέρθηκε – γριά πια και με σαλεμένο τον νου από τον πόνο και τις στερήσεις – να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά αμοιβή.

Και εκεί που άρχισε να χαίρεται για τα «παιδιά της» που είχαν βρει ρούχα και φαγητό, λίγους μόλις μήνες μετά τη λειτουργία του ιδρύματος η Πανώρια πέθανε. Οι επίσημοι δεν την τίμησαν.
Την τίμησαν όμως με τον καλύτερο τρόπο τα παιδιά του ορφανοτροφείου, τα οποία μέσα σε λυγμούς την συνόδευσαν ως την τελευταία της κατοικία.

Για το πώς η Ψωροκώσταινα έγινε «σύμβολο» υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, η οποία μάλλον οφείλεται στην αγάπη που έτρεφε ο απλός κόσμος για την Πανώρια.
Σύμφωνα με αυτήν, η Ψωροκώσταινα, όπως την έλεγαν λόγω της φτώχειας της, ήταν σύζυγος αγωνιστή.

Δεν είχε καμία βοήθεια από πουθενά και ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου.
Κάποια στιγμή την είδε ο Καποδίστριας και της έδωσε κάτι. Τότε εκείνη, κατανοώντας το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας, έδωσε στον κυβερνήτη όσα χρήματα είχε συγκεντρώσει. Ο Καποδίστριας συγκινήθηκε από τη χειρονομία και έδωσε εντολή να συνταξιοδοτηθεί.

Γιατί όμως έγινε πανελλήνια γνωστό το παρατσούκλι της Πανωραίας; Στην εποχή του Καποδίστρια σε μια συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος παρομοίασε το Ελληνικό Δημόσιο με την Ψωροκώσταινα.
Ο συσχετισμός «άρεσε» και κάθε φορά που αναφερόντουσαν στο θέμα του Δημοσίου το ονόμαζαν «Ψωροκώσταινα».

Λίγο αργότερα όταν ανέλαβαν την εξουσία οι Βαυαροί και διέλυσαν τα άτακτα στρατιωτικά τμήματα των αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, η φράση «τι να περιμένει κανείς από την Ψωροκώσταινα;» πέρασε στην ιστορία.

Οι αγωνιστές αποκαλούσαν την αντιβασιλεία ειρωνικά «Ψωροκώσταινα» και οι Βαυαροί από την πλευρά τους όταν ήθελαν να απαντήσουν σε όσους ζητούσαν τη βοήθεια του κράτους για να συντηρηθούν έλεγαν περιφρονητικά: «Όλοι από την Ψωροκώσταινα ζητούν να ζήσουν».

Το παρατσούκλι το οποίο απέδιδε την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας, από τότε και έως τις ημέρες μας αναφέρεται συχνά.

Μάλιστα το 1942, κατά τη συνεδρίαση της πρώτης Βουλής κάποιος βουλευτής χαρακτήρισε και πάλι την Ελλάδα Ψωροκώσταινα. Όλοι είχαν αποδεχθεί πλέον τον χαρακτηρισμό.

Έναν περιφρονητικό χαρακτηρισμό ο οποίος έγινε αποδεκτός και στη σημερινή πολιτική ορολογία. Χαρακτηρισμός, που για όσους γνωρίζουν την ιστορία, δεν είναι απαξιωτικός, διότι η Πανωραία Χατζηκώστα η επονομασθείσα Ψαροκώσταινα και Ψωροκώσταινα υπήρξε μια αξιομίμητη πατριώτισσα με λεβεντιά και φιλότιμο.

Υποσημειώσεις

* Βενιαμίν Λέσβιος. Λόγιος και μοναχός με σαφή την επιρροή του πνεύματος του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, κατηγορήθηκε από εκκλησιαστικούς κύκλους για τη διδασκαλία της νέας φυσικής κοσμολογίας. Ως μέλος της Φιλικής Εταιρείας συμμετείχε στην οργάνωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων και στα πολιτικά δρώμενα της επαναστατημένης χώρας.
** Η έκκληση του Γ. Γεννάδιου στον πλάτανο της πλατείας του Ναυπλίου μετά την πτώση του Μεσολογγίου:
“Η πατρίς καταστρέφεται, ο αγών ματαιούται, η ελευθερία εκπνέει. Απαιτείται βοήθεια σύντονος.
Πρέπει οι ανδρείοι αυτοί (οι ήρωες – πρόσφυγες του Μεσολογγίου), οίτινες έφαγον πυρίτιν και ανέπνευσαν φλόγας, και ήδη αργοί και λιμώττοντες μας περιστοιχίζουσιν σπεύσωσιν όπου νέος κίνδυνος τους καλεί.
Προς τούτο απαιτούνται πόροι και πόροι ελλείπουσιν. Αλλ΄αν θέλωμεν να έχωμεν πατρίδα, αν ήμεθα άξιοι να ζώμεν άνδρες ελεύθεροι, πόρους ευρίσκομεν. Ας δώσει έκαστος ό,τι έχει και δύναται.
Ιδού η πενιχρή εισφορά μου. Ας με μιμηθεί όστις θέλει!”
“Αλλ’ όχι! Η συνεισφορά αύτη είναι ουτιδανή! Οβολόν άλλον δεν έχω να δώσω, αλλ΄ έχω εμαυτόν και ιδού τον πωλώ! Τις θέλει διδάσκαλον επί τέσσερα έτη δια τα παιδία του; Ας καταβάλη το τίμημα!”

Πηγές

* Τάκης Νατσούλης, «Λεξικό Λαϊκής Σοφίας», Εκδ. Σμυρνιωτάκη, σελ. 581.
* Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα», τεύχος 13.
«Βίοι Παράλληλοι των επί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών», Υπό Αναστασίου Ν. Γούδα, . Τόμος Β’: Παιδεία. Εν Αθήναις: Εκ του Τυπογραφείου Μ. Π. Περίδου, 1870
πηγή: argolikivivliothiki.gr

Γιατί οι Ιάπωνες δεν επιδίδονται σε λεηλασίες;

Μέσα στο χάος, πώς είναι δυνατόν οι Ιάπωνες να μη πάνε να λεηλατήσουν τα καταστήματα;
Είναι η λειτουργία της ιαπωνικής κοινωνίας που το εξηγεί.

Αν το διαμέρισμά σας είχε τρανταχτεί από σεισμό μεγέθους 9 Ρίχτερ, πλημυρίσει από τσουνάμι και εμποτιστεί με ραδιενεργά σωματίδια από ένα κοντινό πυρηνικό εργοστάσιο, θα είχατε το δικαίωμα να τα ρίχνετε όλα έξω.

Ωστόσο, οι ξεσπιτωμένοι Ιάπωνες είναι ακλόνητα ήσυχοι.
Κάνουν ουρές μπροστά από τα σούπερ μάρκετ.

Η ζωή είναι «ιδιαίτερα καλά οργανωμένη», ανέφερε το κανάλι PBS.
«Η ιαπωνική πειθαρχία επιβάλλεται παρά την καταστροφή», λέει ο αρθρογράφος του Philippine Star.

Ο καθένας γνωρίζει τα στερεότυπα (που επιβεβαιώνονται συχνά) για τους Ιάπωνες: είναι εξαιρετικά τίμιοι και πειθαρχημένοι.

Πρόκειται για μια «συλλογική» κοινωνία, που βάζει την ομάδα μπροστά από το άτομο!
Προφανώς και δεν θα αρχίσουν να κλέβουν τα καταστήματα μετά από τη πιο μεγάλη φυσική καταστροφή στη ζωή τους, αντίθετα με ορισμένους κατοίκους της Νέας Ορλεάνης, το 2005 μετά τον τυφώνα Κατρίνα, ή από τους Αϊτινούς μετά το σεισμό που κτύπησε το νησί το 2010.

Παρά την πείνα, οι Ιάπωνες σέβονται τις ουρές που αυξάνονται στα καταστήματα τροφίμων.

Σύμφωνα με τον Mark D. West, καθηγητής στο Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου του Michigan, αυτές οι πολιτιστικές δικαιολογίες είναι ανεπαρκείς, επειδή μορφώνουν έναν κύκλο:

«Γιατί οι Ιάπωνες δεν επιδίδονται σε λεηλασίες; Επειδή δεν είναι στην κουλτούρα τους. Πώς ορίζεται η κουλτούρα τους; Εμείς δεν ληστεύουμε».

Υπάρχουν χωρίς αμφιβολία πιο πειστικές εξηγήσεις διαρθρωτικής φύσεως: ένα ισχυρό σύστημα νόμων που ενθαρρύνει την τιμιότητα, μια ισχυρή παρουσία της αστυνομίας και, παραδόξως, οργανώσεις του οργανωμένου εγκλήματος πολύ δραστήριες για τη διατήρηση της δημόσιας τάξης.

Μια τιμιότητα με κίνητρα

Αν οι Ιάπωνες είναι ένας από τους πιο τίμιους λαούς, ίσως να οφείλεται στη νομική δομή της χώρας που επιβραβεύει αυτή τη τιμιότητα περισσότερο από οπουδήποτε αλλού.
Σε μια μελέτη του 2003 για την περίφημη πολιτική της ιαπωνική κυβέρνησης με σκοπό την ανάκτηση των χαμένων αντικειμένων, ο Mark D. West εξήγησε ότι τα υψηλά ποσοστά ανάκτησης είναι λιγότερο συνδεμένα με τον αλτρουισμό παρά με την πολιτική του καρότου και του μαστίγιου, η οποία ενθαρρύνει τους ανθρώπους να φέρουν τα αντικείμενα που βρέθηκαν, αντί να τα κρατήσουν για τον εαυτό τους.
Για παράδειγμα, αν βρείτε μια χαμένη ομπρέλα και την επιστρέψετε στην αστυνομία, θα λάβετε 5 έως 20% της αξίας της αν ο ιδιοκτήτης της έρχεται να την πάρει πίσω. Αν κανείς δεν εμφανίζεται, μετά από έξι μήνες, η ομπρέλα είναι δική σας, αν το επιθυμείτε.

Από τη νεαρή ηλικία, οι Ιάπωνες θα μάθουν να ζουν μέσα σ’ αυτό το σύστημα.
Έτσι, όταν ένα παιδί πηγαίνει για πρώτη φορά στην αστυνομία της γειτονιάς του για να φέρει ένα κέρμα που βρήκε –για παράδειγμα-, είναι μια πραγματική ιεροτελεστία μύησης που λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψη από το αγόρι και την αστυνομία.
Ταυτόχρονα, τα μέτρα αντιμετώπισης από την αστυνομία των μικρών αδικημάτων, όπως οι κλοπές, είναι πολύ αυστηρά, κάπως σαν την πολιτική του γυαλιού που εφαρμόστηκε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1990.
Εάν δεν επιστρέψετε ένα πορτοφόλι που βρήκατε, μπορεί, στην καλύτερη περίπτωση, να υποστείτε αρκετές ώρες ανάκρισης, στη χειρότερη, να περάσετε 10 χρόνια στην στενή.

Αστυνομική παρουσία

Στελεχωμένη με 300.000 άτομα, η ιαπωνική αστυνομία είναι πολύ ενεργή και ορατή σε όλη τη χώρα.
Οι φρουροί της τάξης περιφέρονται στην περιοχή τους και συζητούν με τους κατοίκους και τους εμπόρους.
Εφημερεύουν σε πολλούς «Kobans», αυτούς τους θαλάμους ή μικρά δωμάτια που καταλαμβάνονται από ένα ή δύο φρουρούς.
Σε μερικές πόλεις, αυτοί οι μίνι αστυνομικοί σταθμοί απέχουν ο ένας από τον άλλο 100-200 μέτρα.
Μια έρευνα του 1992 διαπίστωσε ότι το 95% των Ιαπώνων γνώριζαν και εύρισκαν τον πλησιέστερο στο σπίτι τους koban, και το 14% γνώριζε το όνομα ενός από τους φρουρούς του.

Στην Ιαπωνία, οι αστυνομικοί πληρώνονται τόσο καλά, ώστε πολλοί απόφοιτοι πανεπιστήμιου έλκονται από το επάγγελμα.
Επιπλέον, επωφελούνται από την πολύ ενδιαφέρουσα κοινωνική στέγαση.
Η αστυνομία είναι κοντά στους ανθρώπους και καλλιεργεί αυτή την αμεσότητα.

Επιπλέον, η ιαπωνική αστυνομία είναι τόσο ικανή, που το 2010, ο ρυθμός της επίλυσης των δολοφονιών έφτασε το 98,2%!, σύμφωνα με τον Mark D. West (ένας τόσο απίστευτος αριθμός που κάποιοι υποψιάζονται ότι ορισμένες δολοφονίες δεν είχαν ληφθεί υπόψη).

Το οργανωμένο έγκλημα

Από τότε που ο σεισμός έπληξε τη βορειοανατολική Ιαπωνία, η αστυνομία δεν είναι η μόνη που επιτηρεί τη χώρα.
Όσο εκπληκτικό και να είναι, οι "γιακούζα" διατηρούν επίσης την τάξη.

Οι τρεις μεγαλύτερες εγκληματικές οργανώσεις της χώρας, η Yamaguchi-Gumi, η Sumiyoshi-kai και η Inagawa-Kai, «έχουν συστήσει ομάδες για να περιπολούν στους δρόμους των περιοχών τους και να διασφαλίσουν ότι δεν θα γίνουν λεηλασίες και κλοπές », έγραψε σε ένα e-mail ο δημοσιογράφος Jake Adelstein, συγγραφέας του Tokyo Vice που είχε συνοδέψει αστυνομικούς σε αποστολή.

Μια από αυτές τις ομάδες έχει ανοίξει ένα γραφείο στο Τόκιο για να φιλοξενήσει τους Ιάπωνες και τους ξένους που είχαν μπλοκαριστεί λόγω της διακοπής των δημόσιων συγκοινωνιών, κατά την διάρκεια του σεισμού και μετά από αυτόν.

«Όπως μου εξήγησε τηλεφωνικώς ο Sumiyoshi-kai, ένας από τους αρχηγούς», λέει ο Τζέικ Adelstein, «σε περιόδους κρίσης, δεν υπάρχει γιακούζα, πολίτες ή ξένοι. Υπάρχουν μόνο άνδρες και γυναίκες, και πρέπει να είμαστε ενωμένοι».

Ακόμη και υπό κανονικές συνθήκες, οι γιακούζα επιβάλουν την τάξη.
Διαπράττουν εκβιασμούς, εισπράττουν «συνδρομές προστασίας», διοικούν κυκλώματα πορνείας και ναρκωτικών, αλλά δεν ανέχονται την κλοπή.

Επομένως είναι οφθαλμοφανές πώς η ιαπωνική κουλτούρα αλληλεγγύης εξηγεί σε κάποιο βαθμό την ηρεμία με την οποία οι Ιάπωνες αντιδρούν στη διπλή καταστροφή της οποίας είναι θύματα.
Αλλά αξίζει να σημειωθεί ο ρόλος των συστημάτων και των θεσμών που διέπουν την ιαπωνική κοινωνία.

Ο Jake Adelstein παραθέτει μια παλιά ιαπωνική παροιμία που βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα αυτό το πνεύμα της αλληλεγγύης:
«Η καλοσύνη πάντα επιβραβεύεται. Η φιλανθρωπία είναι μια καλή επένδυση».

Κάθε νόμισμα έχει δυο πλευρές, αυτοί που δεν είναι καλοί θα τιμωρούνται.

State.fr 26.03.2011
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Συνολικές προβολές σελίδας